Het pauselijk schrijven gaat over de armen en armoede, een thema dat beide pausen verbindt. “Ik wil een arme kerk voor de armen”, zei paus Franciscus aan het begin van zijn pontificaat in 2013. Paus Leo XIV, die zelf jarenlang missionaris en bisschop in arme bisdommen in Peru was, gaat in zijn exhortatie op deze weg voort. Het document, dat een veertigtal pagina’s beslaat, behandelt armoede in haar vele vormen, waarbij ook migranten en vrouwen die slachtoffer zijn van geweld en uitsluiting als voorbeelden daarvan genoemd worden. De paus benadrukt dat armoede geen toevalligheid is, maar systemische oorzaken heeft en spreekt zich in weinig verhulde termen uit tegen de “dictatuur van een dodende economie” en de wegwerpcultuur. Wie deze systemische oorzaken niet wil zien onthult daarmee alleen maar, volgens de paus, diens “blindheid en wreedheid”. De paus roept dan ook op tot een mentaliteitsverandering, tot engagement en tot een herontdekking van het geven van aalmoezen en hij verklaart de armen tot het “hart van de kerk”.

De paus looft in zijn brief de inspanningen van heiligen, ordes en congregaties die zich gedurende de eeuwen ingespannen hebben om het lot van armen te verbeteren. Het vergeet daarbij ook de franciscaanse familie niet en het mag dan ook niet verbazen dat broeder Frédéric-Marie le Méhauté ofm, provinciaal van de Frans-Waalse minderbroeders franciscanen, mee betrokken was bij de voorstelling van de apostolische exhortatie.

Bronnen: Vatican News, Nederlands Dagblad