Na aandacht voor bijna al het geschapene op en rond deze wereld verschijnt in de mystieke denktrant van Franciscus’ levenslied ten slotte de mens. Meteen valt op dat het niet gaat om zijn grootheid, macht en invloed – dat is voorbehouden aan de Schepper – maar om zijn nietigheid en kleinheid. Het accent valt bij Franciscus op de mens die genadig en vergevingsgezind omgaat met zijn naaste, op hen ook die ziekte en leed moeten ondergaan. Want de belofte luidt: als je pijn en tegenslag geduldig weet te aanvaarden, dan zul je eens opgenomen worden in de glorie van de Heer. En als je zo durft te denken over het leven na dit aardse bestaan, dan kun je ook dank brengen aan zuster Dood. Die hoort immers bij het leven en maakt er, als zuster, een wezenlijk onderdeel van uit.

Tot besluit klinkt een waarschuwing: zorg ervoor dat je niet in doodzonde sterft. Heb je je hoop en vertrouwen gesteld op God en een leven geleid volgens Zijn wil, volgens Zijn richtlijnen, dan zal de poel van vuur aan je voorbijgaan en mag je delen in rust en vrede bij de Heer.

Het ‘loflied van de schepselen’ eindigt met hoop en uitzicht: er is toekomst voor heel de schepping. Dat past in het geheel van dankbaar en positief omgaan met al het geschapene; dat ís Franciscus. “Geloofd zij de Heer om al het geschapene, om alles, om jou en ook om mij!”

Ben van Bronkhorst ofm

Dit artikel verscheen eerder in het magazine Minderbroeders Franciscanen, nr. 4, 2025.