In 1913 begon de Nederlandse provincie van de minderbroeders franciscanen met het uitgeven van een eigen magazine, genaamd: Neerlandia Seraphica. 112 jaar en vier naamswijzigingen (1967: Variant, 1994: Frappant, 2004: Franciscanen.nl en 2021: Minderbroeders Franciscanen) later ronden we deze traditie af om plaats te maken voor iets nieuws: één interfranciscaans tijdschrift voor Nederland en Vlaanderen. Al eerder, maar ook in dit laatste nummer, heeft u erover kunnen lezen.
De keuze is positief gemaakt: we wilden samenwerken om elkaar te versterken. Het interfranciscaans samenwerken wordt de afgelopen jaren weer stevig herontdekt. Dat is goed. Maar het betekent dus ook een einde. En dat is bitterzoet…
Ikzelf ben van de huidige redactie het langst bij het magazine betrokken; sinds het voorjaar van 2016, net een half jaar terug van mijn noviciaat in Duitsland. De andere zes redactieleden (Ariejan Kuin, Peter van Zoest, Marijn van Zon, Lars Frendel, Maarten Lemmers en Ton Peters) heb ik zien gaan. Twee van hen (Ton en Ariejan) zijn inmiddels niet meer in leven. Vier nieuwe redactieleden (in volgorde van aantreden: Theo van de Kerkhof, Marcel Paulissen, Ben van Bronkhorst en Marie-Claire Willemsen) heb ik mogen begroeten. De redactievergaderingen waren altijd goed, inhoudelijk en taalkundig… vooral dat laatste. Iedere punt, komma – of het ontbreken daarvan – werd gewogen en besproken.
Halverwege mijn periode hebben we het magazine ‘gerestyled’ van ‘Franciscanen.nl’ naar ‘Minderbroeders Franciscanen’. Mijn grote wens om naar een volledig fullcolour magazine te gaan kwam uit. We richtten ons toen ook meer op de grote actualiteit van buiten de orde. Dat was goed, maar lastig – want hoe bepaal je maanden vooraf wat actueel zal zijn als het magazine uitkomt? Het door een franciscaanse bril naar de actualiteit kijken had ook consequenties: soms stuitten artikelen op verzet en een heel enkele keer leidden ze tot een opzegging.
Met de komst van externe interviewers, Brigitte van der Heijden (twee jaargangen) en Marie-Claire Willemsen (drie jaargangen), werden de interviews diepgaander; juist omdat de blik van buiten erbij kwam. De franciscaanse verdieping bleef gewaarborgd dankzij de doordachte bezinningen van Maarten Lemmers en Ben van Bronkhorst. De columns van Marcel Paulissen zorgden voor wat pit. En gelukkig kreeg Theo van de Kerkhof, de eindredacteur, alles aan het einde weer prachtig bij elkaar. Een hartelijke dank aan onze vaste fotograaf Ramon Mangold en communicatiebureau Art-is, onze vaste partner voor vormgeving, drukken en verzenden mag natuurlijk ook niet achterwege blijven.
Maar de echte afronding kan maar op één manier: door het uitspreken van onze dank aan u, trouwe lezer. Een magazine zonder lezers is als een maaltijd zonder eters. Het is nutteloos. Heel veel dank dat u met ons mee heeft geleefd via ons magazine. En wij hopen van harte dat u dit zal blijven doen via het nieuwe magazine.
Hans-Peter Bartels ofm
Dit artikel verscheen eerder in het magazine Minderbroeders Franciscanen, nr. 4, 2025.
